Hallo iedereen,
Eventjes laten weten hoe het hier is want intussen zijn er bijna twee weken verstreken hier in Malawi. Ik ben goed toegekomen met valiezen vol materiaal dat ik vanuit België meekreeg : veel dank aan zovelen voor de steun die kledij, schoolgerief, medicatie…meegeven. Het kan hier allemaal zo goed gebruikt worden.
Verslag eerste weken
Ik ben er onmiddellijk ingevlogen. De eerste dag had ik een meeting met de plaatselijke
overheden, de stamhoofden en verantwoordelijken (mannen én vrouwen) van de dorpen. Dit alles vindt plaats onder een boom en begint en eindigt met een gebed, veel dankwoorden en erkenning en vooral het uiten van hoop dat we ons werk ginds verderzetten. Ze leggen hun plannen voor, wij de onze, en stellen vragen over wat er allemaal in de nabije toekomst zal/kan/mag gebeuren. Het stemt hun gelukkig te horen dat we ook dit jaar hun verder willen steunen.
Maismolen
We bouwen dit jaar een maismolen en voorzien elektriciteit in de dorpen… Een langverwachte droom die in vervulling gaat voor hen. Dit moet hen van een inkomen voorzien en betekent een belangrijke stap om meer eigenaarschap en meer zelfstandigheid te realiseren.
Maar het is een grotere verantwoordelijkheid en met een opdracht voor hun gemeenschap. We willen een ‘changing team’ maken van onze boeren, duurzame ontwikkeling brengen met meer eigen inbreng en dat zorgt ook wel voor wat spanning. Het belangrijkste is dat ze er blijven op vooruitgaan, en dat is gelukkig het geval.
Schooltje Chabwera
Ik ging ook langs bij het schooltje in Chabwera: echt schattig en hartverwarmend om te zien.
De leerkrachten volgen het leerplan dat vorig jaar werd geïntroduceerd… men slaagt er in om inzichten bij te brengen. Voor mij is het fascinerend om te zien hoe ze het klaarspelen om de klassen met 75 kinderen stil te krijgen. Het feit dat alle kinderen in uniform zijn, (voor mij onbelangrijk) is voor hen het teken dat ze en goeddraaiende school hebben.
Bezoek aan de armsten
Op het einde van de eerste week trok ik de dorpen in om de armsten (= mensen zonder stukje grond, ouderen, weduwen, wezen, zieken…) te bezoeken
Met de regen die met bakken uit de lucht is gevallen afgelopen tijd, is de ‘vloer’ (hard gestampte grond) in hun hutje nat. Zij slapen op niet meer dan een bamboomatje en velen zijn ziek en hoesten. Bij verschillenden is een deel van hun hut ingestort ten gevolge van die regenvloed.
Ze vragen hulp en ik breng troost met een chitengé (= traditioneel kledingstuk) en mais die zij goedkoop kunnen krijgen tijdens het hongerseizoen.
Mensen zijn zeer dankbaar… de dankbaarheid komt vanuit hun hart, dat voel je wel. Zij kennen mij intussen beter dan ik hen. Ook hier herhaalt zich de vraag om door te gaan, om terug te komen en hen te bezoeken. Ik kan niet anders dan beloven dat ik hen volgend jaar terug zie. Ook al weet ik dat de kans klein is bij sommigen. ‘Met Gods zegen en wil’ voegen ze er aan toe. Hun geloof is voor hen het meest belangrijke houvast.
Een oudje die niet wist hoe oud ze was zei me : ‘Bola moyo’, wat Malawees is voor ‘ ik leef tenminste nog’…
Komende week verblijf ik permanent in de dorpen, in een container. Het is zeker niet comfortabel en al zeker niet luxueus (geen warm water noch elektriciteit bijvoorbeeld) maar je leeft tussen de mensen en ook dat is een bijzondere ervaring.
Er is nog veel te doen : workshops met ons moringateam, opvolging van de maisvelden, de voedselbank uitbreiden, een bussinessplan opstellen voor de maismolen, het nieuw schooltje in het dorp Majanga starten, het bouwen zonnedroger….
Elf opeenvolgende jaren kom ik hier nu… het is een beetje als thuiskomen en toch geraak je het grote verschil met ons nooit gewoon. Het is en blijft leerrijk en raakt me nog steeds.
Hou het bij jullie goed in de stormachtige tijden,
liefs, Azungu (witte) Karini