De laatste twee weken van het werkbezoek verbleef ik in de dorpen zelf, in een
opslagplaats zonder elektriciteit en stromend water. Enkel vier muren en een bed
om in te slapen…voor ons is dit zeer ‘basic’, maar voor de meeste mensen daar is mijn slaapplek in vergelijking met dat van hen een ‘luxeverblijf’.
Eigenlijk ben ik nooit alleen: Overdag is er een bewaker en ‘s nachts zelfs twee.
Soms begrijp ikzelf niet waarvoor dit allemaal nodig is… maar zij zeggen dat het
nodig is om de veiligheid te garanderen. Immers, na het vallen van de nacht, rond
18 u, wordt het stil… je hoort dan nog enkel het geluid van de krekels, de regen
die blijft kletteren op de metalen dakplaten en het zwiepen van de takken van de
bomen. En dan nog een aantal geluiden die niet thuis te brengen zijn en waarbij ik mijn fantasie niet te veel mag loslaten. Ook de Malawezen zelf zijn bang in het donker en zeker op die plaatsen waar er enkel mais en begroeiing staat zonder hutjes… dan loert het gevaar van de armoede extra. ‘s Nachts moeten alle kippen en geiten mee binnen in de hut. Gebeurt dit niet dan zijn die ‘s anderendaags definitief weg… opgegeten of verkocht. Daarom dus dat er twee bewakers ter preventie van diefstal en voor hun eigen veiligheid bij mij zijn.
Overdag hangen er altijd kinderen rond in mijn buurt die komen vragen om een Mpira… een bal. Ik had een paar ballen meegenomen uit België en kon hen
daarmee een groot plezier doen. Een simpele ‘bal’ brengt hier zoveel vreugde en hilariteit teweeg, bij jong en oud.
Zo’n verblijf waar je alleen het basis comfort hebt, zorgt ervoor dat je dichter bij jezelf kan komen… mijn powerbank (met zonnepaneeltje) kon niet laden omdat de zon wegbleef en dan ben je volledig afgesloten van de buitenwereld… wat bevreemdend.
Zij leven nog zoveel dichter bij de natuur, weten dat het ‘s avonds zal regenen,
terwijl het nog stralende zon is in de voormiddag, weten waar ze de krekels
kunnen vinden om ze op eten (hier worden krekels als een lekkernij beschouwd).
Zij verfrissen zich in de beekjes die zich door de vele regen op de wandelpaden
hebben gevormd, zij rennen zo snel als ik kan fietsen door de modder.
Het verblijf in de dorpen maakt in alle geval dat ik volle dagen kon werken tussen en met hen.
Moringaplanten verdelen
Intussen zijn de workshops met toelichting over moringa doorgegaan. De
moringa- of de mirakelboom is hier in de natuur terug te vinden. De mensen kennen de boom wel maar maken er veel te weinig gebruik van. Het team van het mangodrogen zorgden voor een aantal honderden nieuwe moringaplanten om te verdelen.
Bedoeling om zo moeders aan te zetten de bladeren te gebruiken als voedselsupplement. Het is wetenschappelijk bewezen dat het een belangrijke aanvulling is bij ondervoeding. Een veel te éénzijdige voeding en ondervoeding zorgen ervoor dat vooral bij kinderen beneden de 3 jaar er een blijvend mentale ontwikkelingsachterstand kan zijn. Samen met Danielle, Iris en Nona deden we in de 9 dorpen dit programma waarbij we mikten op moeders met jonge kinderen …. Er werden ook kleren verdeeld voor de kinderen en dat zorgde voor een enorme trekpleister.
Maismolen
En de maismolen is aangekocht ! Plots kwam hier ook de invloed van het
coronavirus zijn tol opeisen… daardoor was de maismolen 100000 MKw (120
euro) duurder sinds de offerte van een paar weken terug. Nu is het nog wachten
op de escom elektriciteitsaansluiting, wat echter maanden kan duren.
Maar…eens dat is gebeurd hebben ze een nieuwe tool in handen om zelf hun toekomst meer in handen te nemen. Door de komst van de maismolen en de elektriciteit kunnen ze veel meer mais malen dan ze nu kunnen en kunnen ze zelf wat geld verdienen door ook mais van derden te malen. Zij zien het zitten en ondertussen bieden we werk aan nog een paar mensen meer.
Zonnedroger
Er werd een zonnedroger gebouwd volgens een ontwerp door het VTI in Deinze en dat ziet er perfect uit…. Nu nog uittesten of het zo sneller en beter lukt om
groenten en fruit te drogen. En de facilitator (een soort raadgever) van de
overheid zal onze boeren trainen over permacultuur en toelichting geven over
bijenteelt en quinoa. Het klinkt allemaal mooi en het is allemaal nodig om het hier verder te doen verbeteren.
Honger…het einde in zicht?
Nog een paar moeilijke weken voor de Malawezen en dan kan de eerste mais gedroogd worden. Althans bij de meesten… want bij een paar dorpen zal de oogst niet denderend zijn… Francesco, een jongen van 14 die toch wat Engels kon praten kwam me vandaag vragen of ik kon helpen met eten. Zijn vader is gestorven waardoor zijn moeder alleen instaat voor haar vijf kinderen waarvan hij de oudste is. Hij kan niet naar school omdat het schoolgeld niet kan betaald worden en ze hebben honger want de mais is al een tijdje op. Er is geen nieuwe mais vertelt hij me, omdat met de vele regen de meststoffen zijn weggespoeld en zonder dat groeit de mais niet…. Ik ben hun hutje binnengegaan… inderdaad niks en nog eens niks. Geen eten, geen meubels, geen kippen of geiten en ook geen enkel perspectief om het te laten verbeteren. Eén van de kinderen lag te beven op de grond, het kindje had duidelijk malaria. En op dat moment brak er iets in mij, het werd me allemaal even teveel, totaal onverwacht en onaangekondigd. Op dat moment dacht ik om niet meer te komen tijdens het hongerseizoen… Maar het is niet omdat je het niet ziet dat het er niet is. Het is niet omdat ik oordoppen gebruik dat de geluiden er niet meer zijn. Het is niet omdat ik de ogen sluit en me
omdraai dat de ellende weg is. Zoveel doen en zoveel tekort schieten…. Morgen is een nieuwe dag, wordt er zon voorspeld en heeft de nacht de pijn (hopelijk) verzacht.
‘Laat de zon in jullie hart…
‘
Karini